Bir sene olmadan tekrar yazabiliyorum. Aman ne güzel!!!
Bunun sebebi biraz da şahsi bir bilgisayarımın olmayışı. Yani aslında bir tane var da, yok sayılır:)
M.'ye bilgisayar istiyorum deyince, "E var ya senin bir tane" diyor. Ama ben onun aylardır nerede olduğunun bile bilmiyorum. O kadar yani!
Ammaan neyse. Zaten benim her zaman mazaretim çoktur. İstersen yaparsın ama değil mi. Bahaneler, mazaretler engel olamaz. Bazıları öyle diyor. Kısmen doğru. Ama kısmen.
Benim ayarlarım bozuk aslında. Ne yazık ki Ömerim de bana çekmiş:( Tv de bir psikiyatr biraz bahsetmişti. Bazı insanlarda genetik bir durum varmış. Sürekli haz peşinde koşarlarmış. Hele bir de bu haz peşinde koşma durumu dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozuklu ile beraber olursa, bomba olurmuş. Ha ha hay! İşte bunlar küçük miktarlarda ben de var. Ama o küçük dediğim miktarlar etrafımdaki insanlara bakıp, onlarla kıyaslayınca küçük. Yoksa gayet de ayarları bozmaya yetecek miktarlar!
Bazen çok zorlanıyorum günlük hayatın rutinlerini idame ettirmekte. Hadi eskiden idare ediyordum da iki çocukla zor oluyor gibi. Etrafımdaki insanlar son derece bilimsel (!) açıklaması olan bu duruma basitçe "nankörlük" deyiveriyor ve birçok zaman ben de onlara katılıyorum.Kısacası ; rahat beni dürtüyor!!!
Ne kadar ihtiyacım var bir arkadaşa. Rahatça konuşabileceğim, beni anlayabilecek birine ne kadar ihtiyacım var. M. anlıyor aslında, ya da anlıyordu. Yani eskiden, ben anne olmadan önce. Anlayışlıdır aslında ama şimdi benim bu sürekli ayarı bozuk halime bir de annelik eklenince iyice zor oldu anlaşılabilmem.
Anlaşılmak. Ne kadar ulaşılmaz, ne kadar zor, ne büyülü değil mi? Var elbette beni çok çok çok iyi anlayan, çok şükür ki biliyorum da O'nun varlığını ama sorun şu ki O, beni benden de iyi anladığı için ve ben de bir türlü "raziyye" olamadığım için hala bir beşer ümit etmekteyim beni anlayabilecek nitelikte.
